Η περίπτωση μιας χώρας του νότου: εσωτερική μετανάστευση στην Ισπανία
Μαζί με τα μεταναστευτικά ρεύματα εκτός και εντός της Ισπανίας η διαδικασία του δημογραφικού εκσυγχρονισμού οδήγησε επίσης σε μια βαθιά και πρωτόγνωρη εσωτερική κινητικότητα των πληθυσμών, η οποία σαφώς συνδέεται με την εκβιομηχάνιση της παραγωγής.
Δεδομένου ότι η ισπανική οικονομική ανάπτυξη πάντα επικεντρωνόταν σε ορισμένες μόνο περιοχές και δεν απλωνόταν σε ολόκληρη τη χώρα, διάφορες διαδικασίες εφαρμόστηκαν για την επανεγκατάσταση του πληθυσμού.
Ας δούμε αναλυτικά τις διαδικασίες αυτές.
Μετανάστευση αγροτών προς τις πόλεις
Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης από τον 19ο αιώνα και μετά πολλοί άνθρωποι στην Ισπανία είτε εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο (παράγοντες απώθησης που οδήγησαν στην μείωση του αγροτικού πληθυσμού) είτε γοητεύτηκαν από τη ζωή των πόλεων (παράγοντες έλξης που οδήγησαν στην αστικοποίηση).
Έτσι δημιουργήθηκαν οι πόλεις της υφαντουργίας, όπως το Σαμπατέλ, η Τεράσα και άλλες αστικές περιοχές κυρίως στην Καταλονία, τα ορυχεία λιγνίτη στη βόρεια Ισπανία, τη Γαλικία και τις Αστούριες, τα λιμάνια της Βαρκελώνης, της Βαλένθιας και του Κάδιθ.
Η μετακίνηση πληθυσμών από την περιφέρεια προς τις πόλεις κορυφώθηκε κυρίως στη δεκαετία του 1960. Μέχρι τότε τα μεταναστευτικά ρεύματα είχαν φτάσει τους 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους.
Οι παράγοντες απώθησης, οι οποίοι οδήγησαν στη συρρίκνωση των αγροτικών πληθυσμών μπορούν να συνοψιστούν στους εξής:
- Συνήθως οι αγροτικές περιοχές ήταν ψυχρές, θερμές ή με πολλή υγρασία,
- δεν υπήρχαν σχολεία ή άλλα εκπαιδευτικά κέντρα,
- υπήρχε κακή συγκοινωνιακή κάλυψη,
- παρουσιάζονταν δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας και
- τα σπίτια ήταν παλιά ή ακατάλληλα.
Οι παράγοντες προσέλκυσης του πληθυσμού στις πόλεις στους πληθυσμούς ήταν:
- μεγαλύτερη προσφορά εργασίας,
- καλύτερα αμειβόμενες δουλειές,
- καλύτερη εκπαίδευση,
- περισσότερες επιλογές ψυχαγωγίας και
- νεόδμητες κατοικίες που διέθεταν ανέσεις, όπως κλιματισμός, θέρμανση, ηλεκτρισμός και παροχή νερού)
ΠΗΓΗ