Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης: θέματα θεωρίας και διδακτικής μεθοδολογίας

Η Νεοελληνική Τέχνη, η τέχνη δηλαδή που αναπτύσσεται στο ελληνικό κράτος τον 19ο και 20ο αιώνα, έχει τις ρίζες της στη μεταβυζαντινή ζωγραφική και την επτανησιακή σχολή της προεπαναστατικής περιόδου. Μετά την απελευθέρωση και μέσα από σύνθετες επιρροές και οσμώσεις από τον ευρωπαϊκό χώρο διαμορφώνεται η καλλιτεχνική φυσιογνωμία του νεότερου Ελληνισμού. Πολλά έργα τέχνης της περιόδου αυτής εκφράζουν και αναπαράγουν τις ιδεολογικές τάσεις, την πραγματικότητα και τους μετασχηματισμούς της νεοελληνικής κοινωνίας. Μέσα από τη μελέτη των κύριων τεχνοτροπικών τάσεων και καλλιτεχνών, όπως ο Βρυζάκης, ο Γύζης, ο Λύτρας, ο Ράλλης, ο Μαλέας, ο Κόντογλου, ο Θεόφιλος, ο Παρθένης, ο Παπαλουκάς, ο Εγγονόπουλος, ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Ιακωβίδης κ.ά. επιχειρείται μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους. Τέλος, επιδιώκεται να αναπτυχθεί προβληματισμός και να διατυπωθούν προτάσεις για το πώς μπορεί η νεοελληνική τέχνη να ενταχθεί οργανικά και να αξιοποιηθεί έγκυρα και αποτελεσματικά στη διδασκαλία της Ιστορίας.