Η εικόνα του "Τούρκου" στη νεοελληνική πεζογραφία (19ος - 20ος αιώνας)

Στόχος του μαθήματος είναι η αναζήτηση της εικόνας του «Τούρκου» ως εθνικά και θρησκευτικά Άλλου στη νεοελληνική πεζογραφία του 19ου και του 20ου αιώνα και η εξοικείωση των φοιτητών με τις βασικές αρχές τηςλογοτεχνικής εικονολογίας. Η μελέτη της εικόνας του Άλλου στη λογοτεχνία αποτελεί ένα ζήτημα που εντάσσεται στο θεωρητικό πεδίο της πολιτισμικής εικονολογίας ή συγκριτικής στερεοτυπολογίας (Imagology / Ιmagologie). Ο κατεξοχήν Ξένος / Άλλος στη διαδικασία συγκρότησης της ταυτότητας του νέου ελληνισμού είναι αναμφισβήτητα ο «Τούρκος», καθώς ως ετερότητα είναι ο καθρέφτης της ταυτότητας του Νεοέλληνα και το αντίθετο. Διαπιστώνονται τρία στάδια της αναπαράστασης του «Τούρκου» στη νεοελληνική πεζογραφία: α) Στον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ού, ο Τούρκος ταυτίζεται με τον «προαιώνιο» εχθρό. β) Από τη γενιά του 1930 έως τη δεκαετία του 1960, παρά την ύπαρξη της στερεοτυπικής εικόνας του κατακτητικού και απολίτιστου «Τούρκου», όσα κείμενα συνδέονται με τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών αντιστρατεύονται τη ρητορική του εθνικισμού. γ) Μετά το 1960, και ιδίως από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, στα πεζογραφήματα με σύγχρονη κοινωνική προβληματική είναι έκδηλες οι έννοιες της αποδοχής και της κατανόησης του «Τούρκου» ως Άλλου.